ძველი სკამის ახლოს ახალი სკამი დადგეს. ახალს მობეზრდა ჩუმად ყოფნა, გადაწყვიტა ძველისთვის აქაური ამბები გამოეკითხა.
- ბატონო სკამო, - წამოიწყო მოკრძალებულად, მაგრამ ძველმა დინჯად შეაწყვეტინა:
- მე სკამი კი არა, ცხენი გახლავართ!
- ცხენი? - ჯერ გაუკვირდა ახალ სკამს, მერე კი პირმოთნედ გაიღიმა, - რა ხუმარა ბრძანებულხართ! - მაგრამ ძცელმა ყურიც არ ათხოვა, მედიდურად იდგა და სადღაც იცქირებოდა.
- ბატონო სკამო, - ვერ მოითმინა ახალმა.
- მე სკამი არა ვარ, ავტომობილი ვარ, - კვლავ შეაწყვეტინა ძველმა და უკმაყოფილოდ გადახედა... ახალს გულმა არ მოუთმინა, ისევ მიუბრუნდა ფიქრებში წასულს:
- ბატონო სკამო...
- რომელი სკამი, მე ხომ თვითმფრინავი ვარ! - გაჯავრებით დაიბუხუნა ძველმა სკამმა. ახლა კი ვეღარ შეიკავა თავი ახალმა და სიცილი აუტყდა.
- იუ, ეს რა გავიგონე, თვითმფრინავიო, - კისკისებდა პირზე ხელმიფარებული, მაგრამ ძველის გამგმირავ თვალებს რომ წააწყდა, იკადრა ხმის ჩაწყვეტა. თუმცა დიდხანს მაინც ვერ გაძლო...
- ბატონო სკამო, - წამოიწყო თავიდან...
- მე სკამი კი არა, ხომალდი ვარ! - მუქარით გამოხედა ძველმა და ზურგი შეაქცია არამკითხეს.
- ერიჰაა, ეს ვერ უნდა იყოს მთლად დალაგებული ჭკუისაო, - გაიფიქრა ახალმა, მაგრამ ამ დროს ოთახში ხმაურიღ შემოვარდა პატარა ბიჭი, ეცა ახალ სკამს და ზეცაში გუგუნით გაფრინდა.
- შენ, ეი, სკამო! - შურით დაუძახა ძველმა ახალს.
- უკაცრავად, მე სკამი კი არა, რაკეტა გახლავართ! - გადმოსძახა ამაყად ახალმა და სიჩქარე ჩართო.