პატარა ნაკადულის პირას დიდი, ლამაზი ყვავილი ამოვიდა. ნაკადულს ყვავილი უყვარდა, ურწყავდა ძირს და ნაზ სიმღერებს უმღეროდა. ერთხელ მეტის სიყვარულით ნაკადულმა ბევრი წყალი შეაშხაპუნა და დაასველა ყვავილი.
ყვავილი გაუჯავრდა ნაკადულს:
- თავი მომაბეზრა ამ საძაგელმა, - თქვა მან, - სულ დამისველა და გამიფუჭა ჩემი მშვენიერი კაბა, წადი, დაიკარგე აქედან, ახლოს აღარ გამეკარო!
ნაკადულს გული ატკინა ყვავილის საყვედურმა. დაიწია უკან და მოშორდა ყვავილს.
მზე თანდათან უმატებდა სიცხეს.
ყვავილს მოსწყურდა, კაბა დაემტვერა და დასუსტდა.
- ნეტავი აქ იყოს ახლა ჩემი საყვარელი ნაკადული, - ნატრობდა ყვავილი და ეძახდა თავის მეგობარს, მაგრამ მისი სუსტი ხმა არ ესმოდა შორს წასულ ნაკადულს, და ამაყი ყვავილი უწყლოდ ჭკნებოდა მზის სიცხისაგან.