რევაზ მარგიანი

თბილისს

შენ დედა ხარ, შენ მამა ხარ,
კლდეა შენი ბალავარი,
ვერასოდეს ვერ დალახვრა
მტერმა შენი გალავანი.
შენს ბეჭებზე, შენს გულ-მკერდზე
გაუშლია ფრთები ბანებს,
მე - მიმინო ხოხობს ვეძებ,
ჩემს სიყვარულს ვუთვალთვალებ.
შენი პურით დამაპურე
და შენმა რძემ გამომკვება,
სიკვდილამდე მიმსახურე,
ვიდრე ხმა არ ჩამიწყდება.
ღრმად, მიწაში გადგმულია
შენი მტკიცე ბალავარი,
მეც პატარა აგური ვარ
შენი ურყევ გალავანის.