მელა და ყურძენი

დამშეული კუდა-მელა
ვენახში მიიპარება...
მიცუნცულებს ნელა-ნელა,
ღობე-ყორეს ეფარება.

ბოლოს შეძვრა... ნახა კარი,
მაგრამ აზრი კი წაუხდა:
ბაღი იყო სულ მაღლარი
და დაბლარი და დაუხვდა.

ყურძენი რომ მაღლა ნახა
მიმწიფებულ-მინაბდული,
დაუღო მას წუწკი ხახა,
აუძგერდა მსუნაგს გული.

მაღლა-მაღლა იყურება,
იგრიხება, იწურება...
აქეთ-იქით დატრიალებს,
თვალებს სისხლით აბრიალებს.

ხან დაწვება, ხან ადგება,
ნდომის ნერწყვი პირს ადგება,
კბილები მთლად აექავა,
მაგრამ მაღლა ხომ ვერ გავა?

სწორედ ჭირის დღე დაადგა –
დაიქანცა, დაიღალა,
მაგრამ აღარ გამოადგა
აღარც ხერხი, აღარც ძალა.

დარჩა ამოძულებული...
მაგრამ აღარ გაიტეხა
კუდიანმა ვითომ გული
და ურხცვად ეს დაიკვეხა:

„რომ არ ვსჭამე, კარგი ვქენი,
გეფიცებით შვილებსაო;
მკვახე იყო ის ყურძენი
და მომკვეთდა კბილებსაო!“